Αέναος Ψίθυρος

Μακριά απο τους χίλιους απαίσιους θορύβους
θέλω να νιώσω ξανά τους ψιθύρους
μακριά από του χάους τα αποκομμένα
απ' τον ομφάλιο λώρο φρικώδη τέκνα

Πηγαίνω εκεί που θα αφουγκραστώ
τον εσώτερο κρυφό εαυτό
τους ψιθύρους του δάσους και του κοχυλιού
και το ελεύθερο τραγούδι πουλιού

Ανόητα έργα οι ανθρώποι φυτεύουν
και πόσο πολύ βαθιά το πιστεύουν
ότι κατέκτησαν του αιώνες και
θα μείνουν σαν αρχαίες κολώνες

Η Φύση όμως δεν φοβάται κανένα
και όσα δάση και αν γίνουν καμένα
μαζί τους ο βέβηλος θα χαθεί
Αυτή στους αιώνες θα αναγεννηθεί

Ουράνια ύψη και βελανιδιές
αγέρας σε απρόσιτες κορυφές
πόντος απέραντος σε νηνεμία
κάθε σκηνή να κρύβει σοφία

χίλιες μυριάδες όψεις του θείου
δίδαγμα κάθε ενάρετου βίου
το φυσικό, όχι το κτηνώδες
το πρώτο βήμα για το ιδεώδες

Από τα μέγιστα μέχρι τα απλά
Απ' τα αφανή, σπήλαια κρυφά
μέχρι το άρωμα λίγο δυόσμου
με εναρμονίζουν με την ψυχή του κόσμου

Λιγοστεύει η ζωή, πληθαίνει η ύλη
και οι Θεοί δεν είναι πια φίλοι
αν γεννηθείς όμως δεύτερη φορά
θα μπορέσεις να ακούσεις ξανά

Τον Πάνα την σύρριγγα να φυσά
και νύμφες να τραγουδούν απαλά
το πνεύμα της Γαίας δεν έχει πεθάνει
ο Ιουδαίος μονάχα μας έχει κουφάνει

του Ιουλιανού